زمین سومین سیاره در منظومه شمسی است که در فاصله ۱۴۹۶۰۰۰۰۰ کیلومتر از ستاره خورشید قرار دارد. از نظر واژه شناسی ایرانی، زم در زبان اوستایی به معنای سرد بوده است که با پسوند (ین)، واژه زمین را به معنای (جسم سرد) به وجود آورده است. نام این سیاره در زبان عربی (الارض) جمع:(اراضی) است و نام زمین تنها نام فارسی و غیرعربی یک سیاره منظومه شمسی است که به طور گسترده در فارسی رایج است. این سیاره چگال ترین(به دلیل دارا بودن منبع وسیع آهن و فات دیگر) و از نظر بزرگی پنجمین سیاره از هشت سیاره سامانه خورشیدی است. همچنین در میان چهار سیاره سنگی گردان به دور خورشید(عطارد،زهره،زمین،مریخ) زمین بزرگترین آنها است.

خورشید یا شمس یک ستاره در کهکشان راه شیری و تنها ستاره منظومه شمسی است که در مرکز آن جای دارد. خورشید یک کره کامل است که از پلاسمای داغ ساخته شده است و در میانه آن میدان مغناطیسی برقرار است. این ستاره که قطری نزدیک به ۱۳۲۹۰۰۰ کیلومتر دارد سرچشمه اصلی نور، انرژی، گرما و زندگی بر روی زمین است‌. خورشید بزرگ ترین جسم در منظومه شمسی است، قطر خورشید نزدیک به ۱۰۹ برابر قطر زمین و جرم آن ۳۳۰ هزار برابر جرم زمین است.

کهکشان راه شیری کهکشانی است که منظومه شمسی در آن قرار دارد. در آسمانی صاف و تاریک به دور از آلودگی نوری، این کهکشان به صورت نوار شیری رنگی در پهنه آسمان دیده می شود. این نوار در واقع از میلیاردها ستاره تشکیل شده است که(چشم غیر مسلح ) قادر به تفکیک آنها نیست. به احتمال زیاد راه شیری کهکشانی از نوع مارپیچیاست.  کره زمین به عنوان عضوی از منظومه شمسی، در یکی از بازوهای مارپیچی آن قرار دارد. چون ما از درون صفحه کهکشانی به آن می نگریم، آن را به این صورت می بینیم. اما این را بهتر است بدانیم که ما هیچ عکس و مدرکی از شکل واقعی کهکشانمان نداریم و ما از دور و اطراف کهکشانمان شکلش را حدس می زنیم.